In 1983, Valentini presented a syntactic proof of cut elimination for a sequent calculus GLSV for the provability logic GL where we have added the subscript V for “Valentini”. The sequents in GLSV were built from sets, as opposed to multisets, thus avoiding an explicit contraction rule. From a syntactic point of view, it is more satisfying and formal to explicitly identify the applications of the contraction rule that are ‘hidden’ in these set based proofs of cut elimination. There is (...) often an underly ing assumption that the move to a proof of cut elimination for sequents built from multisets is easy. Recently, however, it has been claimed that Valentini’s arguments to eliminate cut do not terminate when applied to a multiset formulation of GLSV with an explicit rule of contraction. The claim has led to much confusion and various authors have sought new proofs of cut elimination for GL in a multiset setting. Here we refute this claim by placing Valentini’s arguments in a formal setting and proving cut elimination for sequents built from multisets. The formal setting is particularly important for sequents built from multisets, in order to accurately account for the interplay between the weakening and contraction rules. Furthermore, Valentini’s original proof relies on a novel induction parameter called “width” which is computed ‘globally’. It is diffi cult to verify the correctness of his induction argument based on “width”. In our formulation however, verification of the induction argument is straight forward. Finally, the multiset setting also introduces a new complication in the the case of contractions above cut when the cut formula is boxed. We deal with this using a new transformation based on Valentini’s original arguments. Finally, we show that the algorithm purporting to show the non termi nation of Valentini’s arguments is not a faithful representation of the original arguments, but is instead a transformation already known to be insufficient. (shrink)

We present a sound and complete tableau calculus for the class of regular grammar logics. Our tableau rules use a special feature called automaton-labelled formulae, which are similar to formulae of automaton propositional dynamic logic. Our calculus is cut-free and has the analytic superformula property so it gives a decision procedure. We show that the known EXPTIME upper bound for regular grammar logics can be obtained using our tableau calculus. We also give an effective Craig interpolation lemma for regular grammar (...) logics using our calculus. (shrink)

We present a syntactic proof of cut-elimination for weak Grzegorczyk logic Go. The logic has a syntactically similar axiomatisation to Gödel–Löb logic GL (provability logic) and Grzegorczyk’s logic Grz. Semantically, GL can be viewed as the irreflexive counterpart of Go, and Grz can be viewed as the reflexive counterpart of Go. Although proofs of syntactic cut-elimination for GL and Grz have appeared in the literature, this is the first proof of syntactic cut-elimination for Go. The proof is technically interesting, requiring (...) a deeper analysis of the derivation structures than the proofs for GL and Grz. New transformations generalising the transformations for GL and Grz are developed here. (shrink)

We provide a direct method for proving Craig interpolation for a range of modal and intuitionistic logics, including those containing a "converse" modality. We demonstrate this method for classical tense logic, its extensions with path axioms, and for bi-intuitionistic logic. These logics do not have straightforward formalisations in the traditional Gentzen-style sequent calculus, but have all been shown to have cut-free nested sequent calculi. The proof of the interpolation theorem uses these calculi and is purely syntactic, without resorting to embeddings, (...) semantic arguments, or interpreted connectives external to the underlying logical language. A novel feature of our proof includes an orthogonality condition for defining duality between interpolants. (shrink)

We propose a new sequent calculus for bi intuitionistic logic which sits somewhere between display calculi and traditional sequent calculi by using nested sequents. Our calculus enjoys a simple (purely syntactic) cut elimination proof as do display calculi. But it has an easily derivable variant calculus which is amenable to automated proof search as are (some) traditional sequent calculi. We first present the initial calculus and its cut elimination proof. We then present the derived calculus, and then present a proof (...) search strategy which allows it to be used for automated proof search. We prove that this search strategy is terminating and complete by showing how it can be used to mimic derivations obtained from an existing calculus GBiInt for bi intuitionistic logic. As far as we know, our new calculus is the first sequent calculus for bi intuitionistic logic which uses no semantic additions like labels, which has a purely syntactic cut elimination proof, and which can be used naturally for backwards proof search. Keywords: Bi-intuitionistic logic, display calculi, proof search. (shrink)

We present a cut-free tableau calculus with histories and variables for the EXPTIME-complete multi-modal logic of common knowledge. Our calculus constructs the tableau using only one pass, so proof-search for testing theoremhood of ϕ does not exhibit the worst-case EXPTIME-behaviour for all ϕ as in two-pass methods. Our calculus also does not contain a “finitized ω-rule” so that it detects cyclic branches as soon as they arise rather than by worst-case exponential branching with respect to the size of ϕ. Moreover, (...) by retaining the rooted-tree form from traditional tableaux, our calculus becomes amenable to the vast array of optimisation techniques which have proved essential for “practical” automated reasoning in very expressive description logics. Our calculus forms the basis for developing a uniform framework for the family of all fix-point logics of common knowledge. However, there is still no “free lunch” as, in the worst case, our method exhibits 2EXPTIME-behaviour. A prototype implementation can be found at twb.rsise.anu.edu.au which allows users to test formulae via a simple graphical interface. (shrink)

We show that the polynomial translation of the classical propositional normal modal logic S4 into the intuitionistic propositional logic Int from Fernández is incorrect. We give a modified translation and prove its correctness, and provide implementations of both translations to allow others to test our results.

We present sound, (weakly) complete and cut-free tableau systems for the propositional normal modal logicsS4.3, S4.3.1 andS4.14. When the modality is given a temporal interpretation, these logics respectively model time as a linear dense sequence of points; as a linear discrete sequence of points; and as a branching tree where each branch is a linear discrete sequence of points.Although cut-free, the last two systems do not possess the subformula property. But for any given finite set of formulaeX the superformulae involved (...) are always bounded by a finite set of formulaeX* L depending only onX and the logicL. Thus each system gives a nondeterministic decision procedure for the logic in question. The completeness proofs yield deterministic decision procedures for each logic because each proof is constructive. (shrink)

We use a deep embedding of the display calculus for relation algebras RA in the logical framework Isabelle/HOL to formalise a machine-checked proof of cut-admissibility for RA. Unlike other “implementations”, we explicitly formalise the structural induction in Isabelle/HOL and believe this to be the first full formalisation of cutadmissibility in the presence of explicit structural rules.

We study a propositional bimodal logic consisting of two S4 modalities and [a], together with the interaction axiom scheme a ϕ → a ϕ. In the intended semantics, the plain..

The main technical errors are in the literature survey. On pages 44, 93-94, 131 and 133 I claim that Fitting's and/or Rautenberg's systems are incomplete because they omit contraction. The claim is wrong because contraction is implicit in their set notation. Their systems are complete because they allow contraction on any formula whereas the systems in this technical report explicitly build contraction into certain rules, allowing contraction only on certain types of formulae. Please accept my apologies for any confusion this (...) causes you. (shrink)

The Tableaux Work Bench (TWB) is a meta tableau system designed for logicians with limited programming or automatic reasoning knowledge to experiment with new tableau calculi and new decision procedures. It has a simple interface, a history mechanism for controlling loops or pruning the search space, and modal simplification.

Free-variable semantic tableaux are a well-established technique for first-order theorem proving where free variables act as a meta-linguistic device for tracking the eigenvariables used during proof search. We present the theoretical foundations to extend this technique to propositional modal logics, including non-trivial rigorous proofs of soundness and completeness, and also present various techniques that improve the efficiency of the basic naive method for such tableaux.

We define cut-free display calculi for knowledge logics wherean indiscernibility relation is associated to each set of agents, andwhere agents decide the membership of objects using thisindiscernibility relation. To do so, we first translate the knowledgelogics into polymodal logics axiomatised by primitive axioms and thenuse Kracht's results on properly displayable logics to define thedisplay calculi. Apart from these technical results, we argue thatDisplay Logic is a natural framework to define cut-free calculi for manyother logics with relative accessibility relations.

Prior research on the psychology of retribution is complicated by the difficulty of separating retributive and general deterrence motives when studying human offenders . We isolate retribution by investigating judgments about punishing animals, which allows us to remove general deterrence from consideration. Studies 2 and 3 document a “victim identity” effect, such that the greater the perceived loss from a violent animal attack, the greater the belief that the culprit deserves to be killed. Study 3 documents a “targeted punishment” effect, (...) such that the responsive killing of the actual “guilty” culprit is seen as more deserved than the killing of an almost identical yet “innocent” animal from the same species. Studies 4 and 5 extend both effects to participants' acceptance of inflicting pain and suffering on the offending animal at the time of its death, and show that both effects are mediated by measures of retributive sentiment, and not by consequentialist concerns. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:The Office of Scientific IntegrityDavid P. Hamilton (bio)For most of the 1980s, the specter of scientific fraud popped into public view every few years, usually only to submerge again. Faced with several well-publicized cases of scientists who blatantly faked their data—among the best-known being Harvard cardiologist John Darsee (whose colleagues watched him forge data) (Broad and Wade 1982, p. 14) and Sloan-Kettering Institute immunologist William Summerlin (who painted black (...) spots on white mice to simulate tissue grafts) (Broad and Wade 1982, p. 155)—the scientific community as a whole tended to dismiss the phenomenon as the work of a few deviants. Called in 1981 to testify before then-Representative Albert Gore Jr.'s subcommittee on investigations and oversight, Philip Handler, then-president of the National Academy of Sciences, told the panel that science was perfectly capable of regulating itself, and that the problem of scientific fraud had been "grossly exaggerated" by the press (Broad and Wade 1982). The message was clear: Congress should stick to its knitting, and science would take care of itself.Now, however, scientists are faced with a very different situation: a permanent federal bureaucracy, known as the Office of Scientific Integrity (OSI), devoted to the investigation of alleged scientific wrongdoing. The transition from the days of laissez-faire, when universities were entrusted with all investigations unless they were handled so badly that the federal government was forced to take notice, has been an uncomfortable one for many researchers. Lately, this discomfort has taken shape as a vocal protest against OSI. Largely as a result of this protest, federal officials recently promoted a plan to restructure OSI and change some of its operating procedures, a move with unpredictable consequences for universities and researchers alike.OSI was born largely because of investigations by two influential congressmen: Representatives John Dingell of Michigan and Ted Weiss of New York. While both claimed they acted mainly to make sure taxpayer dollars were not spent on fraudulent research, both also maintained a strong interest in protecting "whistleblowers," the often vulnerable, and usually junior, scientists who first raise questions about bad research. And Dingell seemed to take special pleasure in pointing up the deficiencies of investigations run by universities and by the National Institutes of Health (NIH) itself. (For reasons that are not well understood, [End Page 171] biomedical research seems far more prone to fraud than any other field of science. As a result, NIH, which funds most biomedical research in the United States, has held ultimate responsibility for most prominent cases of fraud.) Plagued as they often were by conflicts of interest, shoddy methodologies, and, in some cases, a willingness to believe any excuse by the accused, no matter how far-fetched, these investigations made easy targets. And the notion that science could "govern itself" grew harder to sustain.In late 1988, Dingell and other congressmen began circulating draft bills that would have created a new office for investigating scientific fraud. Dingell would have placed such an office under the aegis of the Inspector General of the Department of Health and Human Services, raising the possibility that scientific fraud might be probed by the same criminal investigators who unravel Medicare fraud. Unsettled by this vision of the "science police," NIH officials moved quickly to pre-empt Congress. On March 16, 1989, they published a notice in the Federal Register announcing the creation of OSI, an office with responsibility for ensuring thorough university investigations of misconduct and the authority to conduct its own investigations when necessary.From the beginning, OSI took an unusual approach to its work. For one thing, the office had a broad mandate: Although located within NIH, it was responsible for research funded throughout the entire Public Health Service, including the Food and Drug Administration, the Alcohol, Drug, and Mental Health Administration, and the Centers for Disease Control. Furthermore, it was not restricted to scientific fraud. Departmental lawyers, wishing to avoid the legal connotations of the term "fraud"—in particular, a requirement that fraudulent actions not only mislead others but also cause them noticeable harm—decided instead to adopt the term "scientific misconduct," defined as "fabrication, falsification, plagiarism, or other practices that deviate... (shrink)

Bu makale, Mahmûd el-Çağmînî’ye (etkin olduğu dönem 600/1200 civarı) atfedilen, gök cisimlerinin h lerini ele alan ve kendisinin Batlamyusçu teorik astronomiye giriş niteliğindeki el-Mulahhas’ına bir ek olmasını amaçlamış olabileceği kısa risalesini incelemekte ve Arapça tahkikli metniyle tercümesini sunmaktadır. Risale, mesafeler bahsine değinmeksizin gökcisimlerinin büyüklüklerine odaklanmaktadır. Eser, Güneş’in üstünde ve altında yer alan gök cisimleri, Dünya’ya kıyasla bu cisimlerin yaklaşık hacimleri, bu cisimlerin hacimlerine göre azalan sırayla büyüklükleri ve her birinin kübik fersah (cubic fersah) –bu, Dünya’nın hacmi ve her cisim için (...) belirtilen göreli hacim için türetilmiş fersah değerine dayalı matematiksel bir hesap birimidir– cinsinden ölçülen cisim büyüklükleri gibi muhtelif bilgileri içerir. Bu çalışma için başvurulan nüshalarda herhangi bir kaynak belirtilmemektedir. Fakat Çağmînî’nin -on üçüncü yüzyılda hem Almagest hem de Gezegen Hipotezleri’inin ulaşılabilir olmasına rağmen- tadil edilmiş Batlamyusçu değerleri tercih ettiği aşikardır. Çağmînî’nin aracı kaynaklardaki verileri orijinal Batlamyus değerleri olarak kabul edip etmediği ise belirsizdir. Tahkik için kullanılan dört nüshadan üçü, ölçümle ilgili olan ve Sinan Paşa’nın Kadızâde’nin el-Mulahhas şerhine yazdığı haşiyeden iktibas edilmiş kısa bir ek bölümü içermektedir. (shrink)

Bu çalışmanın amacı, kent kültürü ve kentlilik bilincinin gelişmesi noktasında kentin merkezi ve yerel yönetimlerine ait kurum ve kuruluşlarının, Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi akademik personelini ne derecede dikkate aldıklarını belirlemek, akademik personelin kent kültürü ve kentlilik bilincinin gelişimi konusundaki algı düzeylerini ortaya çıkarmak ve araştırma bulgularına dayalı olarak önerilerde bulunmaktır. Araştırmanın çalışma evrenini, Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi’nde görev yapan 1.086 akademik personel oluşturmaktadır. Çalışmaya Erzincan ilçelerinde bulunan yüksekokul ve meslek yüksekokulları zaman darlığı ve ulaşım zorluklarından dolayı dahil edilmemiştir. Gerek yerleşkede (...) gerekse yerleşke dışında bulunan tüm fakülte, yükse okul ve meslek yüksek okullarına anket formları elden ulaştırılmıştır. Tıp fakültesi ve Sağlık Hizmetleri yüksekokulu yöneticilerinin çalışmaya katkı vermek istememelerinden dolayı bu iki birim kapsamdışı tutulmuştur. Anket formları 268 kişi tarafından doldurulmuştur. Veri toplama aracı olarak nicel araştırma tekniği olan tarama deseni (anket deseni) kullanılmıştır. Anket soruları Belli ve Aydın’ın (2017) “Kent Kültürü ve Kentlilik Bilincinin Oluşumunda Üniversitelerin Rolü: Mustafa Kemal Üniversitesi Örneği” adlı çalışmasından alınmıştır. Araştırmada elde edilen verilerin çözümlenmesinde, sosyal bilimlerde istatistiksel analiz için oldukça yaygın olarak tercih edilen SPSS programı kullanılmıştır. Araştırma sonucuna göre; Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi akademik personeline, kent kültürü ve kentlilik bilincinin geliştirilmesi konusunda kentte yer alan diğer paydaşlar tarafından (merkezi ve yerel yönetimlere ait kurum ve kuruluşlar) hak ettikleri değerin verilmediği sonucu ortaya çıkmıştır. (shrink)

Müslüman bilim adamları, namaz vakitlerinin hesaplanması, kıble yönünün tespit edilmesi gibi nedenlerden dolayı astronomi ilmi ile İslam’ın erken dönemlerinden itibaren ilgilenmeye başlamışlardır. Bu bilim dalıyla yakından ilişkili olduğu düşünülen İlm-i aḥkâm-ı nücûm’un, astronominin bir parçası olduğu iddia edenler de olmuştur. Ancak, içindeki “ahkâm” ifadesi nedeniyle birçok ilim adamı bilimler tasnifinde, İlm-i aḥkâm-ı nücûm’u, astronomiden ayrı tutmuş onu doğal ilimlerden saymamışlardır. Birçok İslam Devleti’nin yöneticisine çeşitli ahkâm risaleleri sunulsa da müneccimbaşılık bağımsız bir kurum olarak Osmanlı Devleti zamanında, II. Bayezid döneminde teşkilatlanmıştır. (...) Bu dönemde müneccimbaşı, ikinci müneccim ve müneccimlerden oluşan bir heyet oluşturulmuş, zaman zaman birtakım değişikliklere uğrasa da kurum varlığını Cumhuriyet’e kadar devam ettirmiştir. Bu makalenin amacı Osmanlı Devleti’nin bir kurumu olan Müneccimbaşılık kurumu hakkında bilgi vermek ve 1712 yılında yayımlanmış bir ahkam risalesinden yola çıkarak bu tür risalelerde hangi konuların ele alındığını ortaya koymaktır. Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü Osmanlı Arşivinde tespit edilen belgeler ışığında bu çalışma yapılmıştır. Yöntem olarak Arşiv ve literatür taraması yöntemi kullanılmıştır. Makalenin cevap aradığı soruların başında Kur’an-ı Kerim ve Hadislerde gaybın bilgisinin yalnız Allah’ta olduğu vurgulanmasına rağmen Osmanlı devletinde bu kurumun varlığını nasıl devam ettirdiği ve bu ilimle uğraşanların bu eleştirilere nasıl cevap verdiği, ahkamlarda hangi konulara değinildiği? Gibi konular gelmektedir. Makalede ulaşılan bazı bulgular şunlardır: Bu kurumun temel görevi namaz vakitlerinin belirlenmesi, ramazan hilalinin gözlemlenmesi, eşref saatinin tespit edilmesidir. Bununla birlikte bir yıl içerisinde meydana gelecek olan olayların bilgisine de ahkâm kısmında yer verilmektedir. Bazı padişahlar yapacakları işleri müneccimbaşının bilgi notları doğrultusunda gerçekleştirmeyi önemsemişler, hatta farklı coğrafyalardaki yöneticilerden müneccim talebinde bulunmuşlar, bazıları ise önemsememişlerdir. Bu ilimle uğraşanlar genellikle usta çırak ilişkisi içerisinde yetişmişlerdir. Bununla birlikte farklı meslek gruplarına mensup olanlardan da bu ilme heves edenler ortaya çıkmış, kendilerinin görevleri olmadıkları halde ahkâmlar hazırlamışlar ve bu ahkâmları padişahlara sunmuşlardır. Bunlardan biri de Vakanüvis Naîmâ Efendi’dir. İlk resmi Osmanlı Vakanuvisi olan Naîmâ 17. yüzyılın sonları 18. yüzyılın başlarında değişik idari görevlerde bulunmuştur. İki defa görevinden azledilmiş dönemi araştıran tarihçiler tarafından buna gerekçe olarak Naîmâ’nın düzenlemiş olduğu ahkamlar gösterilmiştir. Naîmâ bu ahkamlarda kendince tespit edebildiği olumsuzlukları açık bir şekilde kamuoyu ile paylaşmıştır. Bu da dönemin idarecilerinin düşmanlığını kazanmasına neden olmuştur. Ancak Naîmâ ahkam yazmaya devam etmiş, yüksek bürokrasiye dönebilmek için 1712 yılı için hazırladığı ahkamında siyasi bir dil kullanmıştır. Ona göre bu bir ilimdir ve bu ilimle uğraşmak İslam’a aykırı bir durum değildir. Verdiği bilgiler ise iddiadan uzaktır. Mesela padişahın yaşamını sıhhatli bir şekilde uzun süre devam ettireceğini, 1712 yılı için bir iki çocuk sahibi olabileceğini, gezegenlerin konumlarından deprem ve yangın emaresi olduğunu, ancak bu yangın ve depremlerin gerçekleşme ihtimalinin düşük olduğunu risalesinde belirtmiştir. Devletin eski gücüne kavuşması için yapılması gerekenlere de değinilmiştir. Üzerinde durduğu önemli konulardan biri donanmadır. Donanmanın güçlendirilmesi için sicili temiz, görev bilincine sahip yetenekli denizcilerin istihdam edilmesini, korsanlık yaparak, halkın malını, canını tehdit edenlerin ise yakalanıp cezalandırmasını önermiştir. Devlet bürokrasisinde liyakatli kişilere görev verilmesinin önemi üzerinde durmuş, bununla birlikte kendisine üst düzey bir görev verilmesini de istemiştir. Ona öre eski ihtişamlı günlere tekrar kavuşmak için taşraya atanan bürokratların işin ehli olanlar arasından seçilmesi gelmektedir. Yine istikrarı sağlamak ve devam ettirebilmek için teftiş önemlidir. Denetim mekanizması çalıştırılmalı yetersizlik gösterenler yolsuzluk yapanlar halka zulmedenler derhal görevden alınmalıdır. Devletin halk içerisinde güveni yeniden tesis etmesi için asayiş olanlara karışanları cezalandırmasını, cezasını çekip ıslah olmuşlara da af çıkarmasını tavsiye etmiştir. Devletin gerilemesindeki iç nedenler üzerinde durmuş ancak dış nedenler üzerinde durmamıştır. Bununla birlikte pozitif bilimlere önem verilmesine değinmiştir. Osmanlının sürekli mücadele içerisinde olduğu Batı’nın hızlı bir şekilde ilerlemesi üzerinde yani her ne kadar gerilemenin dış sebepleri üzerinde durmuş olmasa da pozitif bilimlere önem verilmesi üzerinde durmuştur. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Philosophy and Literature 25.1 (2001) 96-112 [Access article in PDF] A Theory of Fiction A. P. Martinich What is the chief linguistic difference between fiction and nonfiction? My answer, in brief, is that in fiction the Supermaxim of Quality, "Do not participate in a speech act unless you can satisfy all the conditions for its nondefective performance," is suspended. My thesis depends on a modified version of H. P. (...) Grice's theory of conversation. In saying that the Supermaxim of Quality is suspended in fiction, I do not mean that no speech acts are performed. On the contrary, many are; some of them are the same as those that would be performed in a nonfictional context. Sometimes ordinary statements and requests are made, and questions are asked in fiction, as we shall see in section II. However, many of the speech acts performed in fiction are made possible by the fact that the Supermaxim is suspended, and thus the normal consequences of performing and evaluating the speech acts are not in force. This will also be explained in section II.On the one hand, since my theory depends on a more general theory of language, those who accept the general theory will have further evidence of its power, while some of those who do not accept it may be more inclined to if they see that it smoothly accounts for fiction. On the other hand, those who do not accept the more general theory may be reluctant to see any merit in my theory. In addition, because of the almost universal acceptance among Anglo-American philosophers of the Axiom of Existence, which holds that everything referred to must exist, my rejection of that axiom may disincline some philosophers to accept the present theory of fiction. I discuss the axiom in section III. [End Page 96] I Before presenting my theory, there are two preliminary matters to discuss. The first involves the distinction between talk-in-fiction, talk-about-fiction, and talk-about-reality.Talk-in-fiction is the talk or writing that constitutes fictional works, e.g., the sentences in Ordinary People. But the preceding sentence is an example of talk about fiction: I said something about the fictional work Ordinary People. Whenever a philosopher discusses fiction, he uses talk about fiction to explain talk in fiction. Some philosophers give the impression that the terms talk-in-fiction and talk-about-fiction are mutually exclusive. But they are not. When one novel talks about another, talk-in-fiction is also talk-about-fiction. In Judith Guest's Ordinary People, the narrator says, "He had thought about being a Soldier of Fortune, after reading The Three Musketeers."The terms talk-in-fiction and talk-about-reality are also not mutually exclusive and hence do not form a proper distinction. Many novels, including historical ones, talk about reality. The first sentence of Gore Vidal's Burr is "Shortly before midnight, July 1, 1833, Colonel Aaron Burr, aged seventy-seven, married Eliza Jumel, born Bowen...." What Vidal has written is true and intended to be true about the real world. In the "Afterword," he talks about his "meticulous" research and notes that he "tried to keep to the known facts." Thus, if he were wrong about Burr's late marriage or about many other things, he would be liable to criticism, even though he is not required to make every statement in the novel historically accurate.Historical novels are not the only ones that talk about reality. The first sentence of Leo Tolstoy's Anna Karenina, "Happy families are all happy in the same way, unhappy families unhappy in their separate, different ways," is a real statement made in fiction about real families as much as fictional ones. 1 Tolstoy is not pretending to make the statement he would be making if he were writing an essay or sociological treatise. He is simply making a statement about happy and unhappy families. We learn or, at least, are induced to think about a feature of the real world.Talk-in-fiction is sometimes referred to as "fictional talk," as if it... (shrink)

Hüseyin Atay’ın akademik çabasının merkezinde, insanı, içine doğduğu geleneğin tahakkümüne karşı akıl ve Kur’an’a dayanarak özgürleştirme ve özgünleştirme amacı bulunmaktadır. Onun temel motivasyonunu, Müslümanların içinde bulunduğu mevcut durumdan rahatsız olması ve bu duruma bir çözüm üretme amacı oluşturmaktadır. O, bu çabasıyla mevcut Müslüman düşünce geleneğinin hak ve hakikat zeminine dayanıp dayanmadığını tahkik ve tespit etmeyi hedeflemektedir. Söz konusu tahkik sürecinin metodolojisini din ile kültür ayrımı oluşturmaktadır. Bu bağlamda Atay’ın halkın, ulemanın ve Kur’an’ın dini şeklinde yaptığı tasnif, geleneksel din anlayışları içerisinde (...) meşrulaşan yanlışların tespiti ve ayıklanmasına imkân sağlayacak niteliktedir. Ona göre Kur’an, akla, ilme, fıtrata, yaşamın farklı boyutlarında insanın karşılaşabileceği problemlere çözüm sunan bir din getirmektedir. Bu yapısıyla Kur’an, insanlara akıl ve fıtrat temelinde iradi davranışlarını şekillendirmesi için doğru-yanlış, maruf-münker, sevap-günah kavramları ile belirlenmiş bir ahlak önerisinde bulunmaktadır. Akıl ile din arasında tam bir mutabakat olduğunu kabul eden Atay’ın din anlayışının sacayağını bilgi, iman ve ahlak oluşturmaktadır. Ona göre İslam’ın getirdiği tüm iyilikler ve güzellikler din, dil, renk, etnik köken, coğrafya farkı gözetmeksizin herkesi kuşatacak şekilde adalet ve hakkaniyete, hukuk ve ilkeye göre davranmayı gerektirmektedir. Kur’an’ın amacının, insan ve onun mutluluğu olduğunu belirten Atay, insanın kendini gerçekleştirmesi ve mutluluğu elde etmesinin iki boyutu olduğunu belirtmektedir. Bu boyutlardan ilki, birey olarak insanın yetkinleşmesi; ikincisi ise toplum içinde hem cinsleri ile olan ilişkisinde adalet temelinde kendi varlığını gerçekleştirebilmesidir. Atay, birey olarak insanın yetkinleşmesini, kendi varlığını borçlu olduğu yaratıcıyı bilmesi, tanıması, O’nun dışında hiçbir varlık önünde eğilmemesi ve kendisini özgür kılan Allah’ın verdiği onuru korumasına bağlamaktadır. Toplumsal boyutta insanın yetkinleşmesinin ise yaşamsal fonksiyonlarını gerçekleştirmek ve ihtiyaçlarını gidermek amacıyla insanın hem cinsleriyle ve doğayla kurduğu ilişkide adalet ilkesine uygun davranmasıyla mümkün olacağını belirtmektedir. Bu çalışma Hüseyin Atay’ın, Kur’anî ilkelerden hareketle “İslam” kelimesi üzerine bina ettiği ahlak anlayışını irdelemeyi amaçlamaktadır. Bu çerçevede, Atay’ın bireysel ve toplumsal boyutuyla ahlaki özne olan insanın yapıp etmelerine yön veren, ahlakın kesişim noktasını oluşturan bilgi ve iman arasındaki ilişkiye dair görüşleri, Kur’an’da insan doğasına uygun bir formda sunulan ahlakî kök değerler çerçevesinde ele alınmıştır. (shrink)

Bu makale, Ebu’l-Muʿîn en-Nesefî’nin peygamberliğin aklî olarak gerekçelendirilmesine yönelik ortaya koyduğu rasyonel argümanlarını ele almaktadır. Makale, tartışmaya en-Nesefî’nin peygamberlik kavramından ne anladığını ele alarak başlar ve onun tarafından kavramın lügavî, felsefî ve kelâmî anlamlarına dair sunulan görüşler tasnif edilir. Ardından, en-Nesefî’de nübüvvetin, aklî açıdan mümkün ve Allah’ın hikmeti açısından vâcib olmak üzere, iki farklı kategorik açıdan ele alınışı işlenir. En-Nesefî nübüvvetin hem aklen mümkün oluşuna hem de onun Allah’ın hikmeti gereği gerekli oluşuna dair birçok argüman sunar. İnsan aklının bilgiye ulaşma (...) kapasitesinin sınırlı oluşu, dini bilginin açık ve sarih bir şekilde ortaya konulmasının gerekliliği ve yine gelecek nesiller için bu bilginin korunmasına ve depolanmasına duyulan ihtiyaç peygamberlik müessesesinin makul, mümkün ve gerekli oluşuna dair çok değerli iç görüler sunar. En-Nesefî’ye göre “yıldızların ilmi veya bilgisi” ve tıp bilimine dair insanlığın sahip olduğu malumat, yine insanların yaşamlarını devam ettirebilmeleri için gerekli olan kimi sanat ve zanaatkarlığa dair önemli bilgilerin öğrenilip bu güne aktarılmış olması peygamberlik müessesesinin tarihte gerçekleşmiş bir vakıa olduğunu gösteren aklî çıkarımlardandır. Dahası en-Nesefî’ye göre insanlar arasındaki ilk dil de bir peygamber tarafından öğretilmiş ve diğer diller bu ilk dilden türemiştir. Makalenin ikinci kısmı, en-Nesefî’nin nübüvvet iddiasında bulunan birinin iddiasının geçerli olup olmadığına dair sunduğu kriterler ya da kıstaslar üzerine yoğunlaşır. En-Nesefî peygamberlik iddiasında bulunan birisinin iddiasını temellendirmesinin en etkili yolunu mucize olarak görür. Ardından mucizenin tanımına ve onun kelâmî ve felsefî gelenekler içerisinde nasıl anlaşıldığına dair bazı açıklamalar yapar ve mucizenin sıhhatine dair şartları tartışır. Örneğin mucizeler, becerilerini mükemmelleştirmek için yıllarını harcamış sihirbazlar tarafından gerçekleştirilen illüzyonlardan veya sihir numaralarından ayrılır. Bu kişiler, el çabukluğu kullanarak olağanüstü görünen numaralar sergileyebilirler çünkü onlar göz yanılması sayesinde izleyicileri aldatmaya yönelik zengin bir deneyim ve uzmanlığa sahiptirler. Bununla birlikte, daha yakından incelenip derinlemesine düşünüldüğünde, illüzyon numaralarının ardındaki nedenler keşfedildikçe, hilelerinin gizemi ve gücü yavaş yavaş azalır. Fakat, mucizeler araştırıldıkça ve üzerine düşünüldükçe giderek daha kesin ve güçlü hale gelirler. Sonuç olarak en-Nesefî’ye göre sadece entelektüel bir Tanrı anlayışı ya da inancı kişiyi din tarafından müjdelenen mutluluğa ulaştırmak için yeterli değildir. Kişinin dünya üzerindeki varlığını tatmin edici bir anlama (hikmet) bağlayabilmesinin, yine hem bu dünyaya hem de öbür dünyaya dair menfaatlerinin farkında olup onları elde etmeyi öğrenmesinin yegâne yolu peygamberlik müessesesidir. Özetle, bu makale, en-Nesefî’de nübüvvet kavramının kapsamlı bir analizini ortaya koyarak ve onun nübüvveti destekleyen rasyonel argümanlarını tartışarak, İslam düşüncesinde nübüvvet kavramının ve nübüvvete getirilen aklî savunuların daha derin bir şekilde anlaşılmasına katkıda bulunmayı ve yapılacak olan muhtemel modern aklî savunuların hangi hususlara odaklanması ya da mecralara yönelmesi gerektiğinin ipuçlarını ortaya koymayı hedeflemektedir. (shrink)

Bu çalışma Yeni Platonculuğun kurucu metni olan Enneadlar’ı merkeze alarak Plotinus’un ahlâk, erdemler ve adalet konusundaki düşüncesini ortaya koymayı hedeflemektedir. Bunu gerçekleştirmek için Enneadlar’ın I, 2, 19. bölümü tüm detaylarıyla ele alınacaktır. Elbette modern ve çağdaş dönemde bu konu etrafında gelişen literatür de göz ardı edilmeyecektir. Plotinus’un erdem tasavvurunun Platon ve Aristoteles’ten daha farklı bir yere evirildiği, Plotinus öncesindeki ahlâk anlayışının ve erdemler sistematiğinin daha realist bir yerde konumlandığı, onun görüşünün ise “Tanrı’yla benzeme” ideali etrafında şekillenen yarı mistik bir felsefî (...) ahlâk tasavvuruna dönüştüğü öne sürülecektir. Ayrıca erdemlerin yüce ve bayağı âlemde hikmet, şeceaat, adalet gibi eş adlı isimlerle adlandırılmasına karşın yüce âlemde Ruhun erdemlerle özdeş olduğu, bayağı âlemde bedenle birlikte bulunan nefsin ise erdemleri arınma yoluyla edinerek tanrıya benzemeye çalışması gerektiği sonucuna ulaşılacaktır. Sonuç olarak Plotinus’un, Platon’dan Descartes’e kadarki süreçte neredeyse iki ana metafizik öğretiden birinin sahibi oluşu ve etki gücü bakımından Aristotelesçiliğin karşısına esaslı farklılıklarla birlikte Platonculuk görünümünde konumlanışı sadece metafizik öğretide değil ahlâk felsefenin temel kavramları ve kavrayışında da bir dönüşüm oluşturmuştur. Birey/fert merkezli bu kavrayış, ahlâki dönüşümü başlangıç düzeyinde siyasi erdemlerin de katkısını yadsımadan ama kişinin kendine yönelmesi ve nefsinin bedensel kavrayış biçimleri ve dil başta olmak üzere tüm sınırları geride bırakıp arınma idealine ulaşmayı hedefleyerek kendisinden önceki perspektiflerden farklılaşmış ve kendisinden sonraki pek çok felsefî, dîni ve mistik ekole öncülük etmiş bir insan tasavvuru sunmuştur. Plotinus’un felsefesinin bütünü dikkate alındığında bu içe dönüşün, dış dünyayı yok saymak anlamına gelmediği, dış dünyadaki belirlenmiş ölçülere göre erdem sahibi olmanın yetersiz görüldüğü bu nedenle bu aşamadan sonra içe dönerek arınmak gerektiği fikrinin savunulduğu öne sürülmüştür. (shrink)

Bu çalışma, İlkokul 4. Sınıflarda okutulmak üzere Milli Eğitim Bakanlığı, Talim Terbiye Kurulu Başkanlığı tarafından 28.05.2018 tarih ve 78 kurul kararıyla 2018-2019 yılından itibaren 5 yıl süreyle ders kitabı olarak kabul edilen Barış Pınarbaşı’nın yazdığı, Ankara-2019 baskılı Tutku yayıncılıkça yayınlanan kitabı ele almaktadır. Çalışmamız sözü edilen ders kitabını görsel tasarım, içerik, dil ve anlatım ile eğitsel tasarımı oluşturan kazanımlar, öğretme-öğrenme süreci açısından değerlendirmektedir. Bir inancın öğrenilmesi, benimsenmesi ve birey tarafından yaşama geçirilmesinde öncelik, inanmanın iknaya dayalı olmasına bağlıdır. Bu ise ancak (...) düzenli, sistematik ve bireyin gelişimine uygun bir eğitim yürütmekle mümkün olabilir. Bu durum, bireyin gelişim evrelerini bilmeyi, öğretim materyalini ona uygun bir biçimde düzenlemeyi zorunlu kılmaktadır. Eğitim ve öğretimden beklenen hedef ve kazanımların gerçekleşmesi de buna bağlıdır. Elde edilen bulgulara göre 4. Sınıf DKAB ders kitabının tasarımında; tu-tarlılık, sayfa düzeni, görsel materyaller, yazı türü, yazı boyutu, yazı stili ve vurgulama araçlarının kullanımı gibi faktörlerin yeterince dikkate alınmadığı görülmüştür. Ders Kitabının dil ve anlatım yönünden öğrencinin bireysel öğrenmesine katkı sağlayacak yeterliliği konusunda sorunlu olduğu anlaşılmıştır. Ders kitabında sınıf düzeyine uygun olmayan bazı zorlayıcı metinler de yer almıştır. 4. sınıfta yoğun olarak bilgi verici metinlerin verilmesi, öğrencilerin okuduklarını anlama performansı, öğrencinin akademik başarısında kritik bir role sahiptir. Bu nedenle incelediğimiz ders kitabı hedef yaş için okuduğunu anlama, bir metnin ana fikrini belirleme, bilgiler arasında ilişki kurabilme yeterliğine sahip olabilme seviyesiyle kısmen uyumludur. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:"Not These Sounds":Beethoven at MauthausenJames SchmidtIOn May 7, 2000, the British conductor Simon Rattle led the Vienna Philharmonic in a memorial performance of Beethoven's Ninth Symphony at the site of the former Nazi concentration camp at Mauthausen.1 The concert marked the fifty-fifth anniversary of the liberation of the Austrian camp, which had been established shortly after the Anschluss to receive prisoners who—in the argot of the Third Reich—were classified (...) as "unreformable" and "scarcely trainable."2 Those initially imprisoned included Austrian and German criminals, political prisoners, homosexuals, Jehovah's Witnesses, and Roma. They were later joined by Poles, Spanish civil war refugees who had been interned in France and were turned over to German authorities by the Vichy government, Soviet and other prisoners of war, and Jews, many of whom were transferred from camps abandoned in the face of advancing Soviet troops during the last year of the war.3The function of Mauthausen was to work inmates to death. It proved to be ruthlessly efficient in carrying out its mission. Estimates of the total number killed range upward from 119,000 and the mortality rate was surpassed only by the extermination camps established in occupied Poland in 1941 and 1942 (Horowitz, p. 10). The camp was built around a working quarry, and prisoners were compelled to carry loads of stones [End Page 146] up the 186 steps that led from the base of the quarry to the surface. Inmates were regularly killed in falls or struck by falling rocks. But not all of the deaths at Mauthausen were the result of these horrific working conditions. Guards regularly forced prisoners outside the boundaries of the camp and then shot them on the pretense that they were attempting to escape. Between October 1941 and January 1942 prisoners were driven en masse into bathing areas where they were subjected to extended showers in frigid water: the weaker inmates collapsed and were drowned, their bodies clogging the drains, while guards forced others beneath the rising waters. Still other prisoners seized the only means of escape they could find and jumped to their death from the top of the quarry, prompting civilian laborers employed at the camp to complain to authorities about having to work amidst gore and pieces of brain (Horowitz, pp. 52–53).Authorities responded to epidemics of typhus and dysentery—the result of overcrowding in the camp—by shooting the sick. With the arrival of POWs from the Russian front, mass executions by firing squads began, and in 1941 the first gassing chamber was built at the nearby Castle Hartheim. As the slaughter increased, the municipal crematorium south of the camp was supplemented by three new crematoria constructed within the boundaries of the camp itself. When they were operational, tufts of human hair flew out of their chimneys onto the streets of Mauthausen itself, a peaceful town of about 1,800 residents who—while annoyed by the stench of burning flesh and not insensitive to the coarsening of life that the presence of so many soldiers brought to the region—generally kept to themselves and tried not to raise too many questions about what was going on at the camp (Horowitz, pp. 60–62). It was to this spot, then, that the Vienna Philharmonic came, in the late spring of 2000, to perform a symphony that ends with a choral setting of Friedrich Schiller's "Ode to Joy." Given the history of the place, it would be difficult to think of a more peculiar choice.IIThe concert at Mauthausen was intended as a contribution to a process of commemoration and reconciliation. In the eyes of those involved in its planning, it was a way to remember those who perished and to confront a part of Austrian history that was largely ignored by a nation that tended to see itself more as an unwilling victim of the [End Page 147] horrors of the National Socialist period than as an active participant in their commission. Yet, almost from the outset, the concert was plagued with controversy.Elections held in the previous autumn resulted in the formation of a government that included Jörg Haider... (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Philosophy and Literature 28.1 (2004) 220-223 [Access article in PDF] Doing Our Own Thing. The Degradation of Language and Music and Why We Should, Like Care, by John McWhorter; xiv & 279 pp. New York: Gotham Books, 2003, $26.00. In 2002, the first anniversary of the September 11th attacks was marked in New York City by the reading of the Gettysburg Address. It was, as many commentators noted, an (...) odd choice of eulogy, comparing as it did the unwitting and innocent victims of a terrorist attack to the willing and active [End Page 220] participants in a bloody civil war. In Doing Our Own Thing, the Berkeley linguist John McWhorter asserts that this strange choice was the result of a decline in American public discourse. A "particular kind of artful English, formerly taken for granted as crucial to legitimate expression on the civic stage has" he argues, "virtually disappeared" (p. xiv). For McWhorter, this lack of contemporary public oratory is merely part of a broader linguistic decline that has affected all aspects of American life and culture.There has, he suggests, been a dumbing-down of the language. Whereas Americans once took care to craft their language, public and private, McWhorter argues, there is now a casualness to their speech and writing which affects all aspects of their existence. The nature of this decline is best captured by McWhorter's anecdote about his research into Gullah, an obscure Creole dialect. In response to his inquiries about local speech patterns, an elderly black woman in Greenwood, Mississippi responded: "Well, seems like most folks, they speak pretty good English, but some people, it seems like they just talk" (p. 2). Whereas Americans once spoke pretty good English, McWhorter believes, now, for the most part, they just talk. In Doing Our Own Thing, he seeks to identify not only evidence for his thesis, but also the causes and consequences of this decline.Evidence of linguistic decline is, McWhorter believes, to be found in our public discourse (as evidenced by the contemporary use of the Gettysburg Address), and in the rise of rap music and popular lyrics at the expense of poetry—he notes that as late as the 1960s, the poet Marianne Moore was a guest on The Tonight Show twice. Less intuitively perhaps, he identifies the same decline in the decreased popularity of piano bars, and the rising popularity of cell-phones. What all these examples of have in common, McWhorter suggests, is a turn towards an oral as opposed to a written culture. Speech has, he says, become something of a "dress-down affair" (p. 49), and this has infected both our written word and public oratory. The "modern American speech writer" he notes, "tends strongly to operate under a guiding imperative not to sound too high a note" (p. 47). McWhorter contrasts this with examples from the nineteenth-century—with letters from ordinary soldiers to their sweethearts, and with Edward Everett's two-hour plus address at Gettysburg—which show that "we live in an America with a distinctly different relationship to the English language than an America still within living memory" (p. 167).For McWhorter, the causes of this decline are clear. The 1960s counterculture, in its efforts to "Speak Truth to Power, abandoned the formal conventions of previous generations' speech, and adopted its own more casual approach to public discourse. Indeed, McWhorter feels confident enough to identify "a single year when America lost its love for its language": 1965 (p. 183). The consequences of this decline are, for McWhorter, similarly obvious. Among them, the shift to an oral culture is held to be responsible for: the election of George W. Bush—Al Gore's "studied articulateness is certainly one of the major [End Page 221] factors that blocked him from winning the presidency" (p. xxi); the decline of contemporary political debate—more formal written language is, says McWhorter, "a better vehicle for objective argument than speech" (p. 35); and the increasingly obtuse nature of academic language. Indeed, McWhorter asserts that Judith Butler... (shrink)

Fıkıh literatüründe sünnet önemli bir yere sahiptir. Çünkü fıkhın temeli Hz. Peygamber tarafından atılmış ve fıkhın gayesini en iyi bilen ve uygulayan kendisi olmuştur. Bu sebeple şer’î amelî konularda hüküm istinbatı için müctehid imamlar, Kur’an’dan sonra sünnete başvurmuşlardır. Bununla birlikte müctehid imamlar, Hz. Peygamber’den gelen rivayetlerin bazılarını kabul ve onlarla amel etmede görüş ayrılıkları yaşamışlardır. Görüş ayrılıklarının temelinde ise sünnetin ekseriyetini teşkil eden haber-i vâhid vardır. Çünkü haber-i vâhid yapısal açıdan yalan, yanlışlık ve vehm ihtimali bulundurması yanında doğruluğu zan ile (...) sabit olması sebebiyle özellikle Hanefî usûlcülerine göre bilgi ifade etmez. Bu yönüyle haberi vâhid, mütevâtir haber kadar kuvvetli ve bağlayıcı olmayıp zannî bir bilgi ifade eder. Bu doğrultuda haber-i vâhid, “bilgi gerektirmez, zan gerektirir” şeklinde ifade edilmiştir. Bu ifade bağlamında şöyle bir soru ortaya çıkmaktadır: Haber-i vâhid, bilgi ifade etmediği halde, onunla amel edilmesi mümkün müdür? Bu sorudan hareketle zan ifade eden haber-i vâhidin hücceti ve onunla amel edilmesinin mümkün olup olmadığını, mezheplerin haber-i vâhide yaklaşımlarının nasıl olduğunu ve bu durumun cenaze bahsine ilişkin hükümlere nasıl yansıdığını ortaya koymak amacıyla bu çalışma ele alınmıştır. Dolayısıyla bu çalışmanın konusu, haber-i vâhidin hücceti için mezheplerin ileri sürdüğü farklı şartlar ve bu şartların hükümlere -cenaze namazı özelinde- etkisi ile sınırlıdır. Yöntem olarak öncelikle kavramsal çerçevede haber-i vâhidi tanımlamak, bilgi değerini ortaya koymak ve mezheplerin onunla hücceti noktasında benimsedikleri şartları tespit etmek amacıyla ilgili mezheplerin usûl eserleri incelenmiştir. Daha sonra mezheplerin benimsediği bu usûlî yöntem, cenaze bahsindeki yerini belirlemek üzere ilgili mezheplerin fürû kitapları taranmıştır. Bu metottan hareketle mezheplerin usûlde benimsediği ilkenin fürû meselelerine nasıl yansıdığı, haber-î vâhidin zannî bilgi ifade etmesine rağmen onunla amel etmenin gerekçesi ve cenazeye ilişkin bazı hükümlerde mezheplerin farklı hüküm benimsemelerinin nedeni ortaya konulacaktır. (shrink)

Sağlamlık analizi (robustness analysis), çok sayıda birbirinden bağımsız prosedür aracılığıyla aynı sonucun elde edilmeye çalışıldığı epistemik bir stratejidir. Söz konusu strateji bilim pratiğinde açıklama verme ve öndeyi türetiminde başvurulan modellerde sıklıkla kullanılır. Bilimsel modellerin ne derece sağlam ve hassas olduğunun belirlenmesi ile ilgili bir yöntem olduğu için sağlamlık analizi hem bilim insanları hem de bilim felsefecileri açısından epistemik bir öneme sahiptir. Bu makalede öncelikle, sağlamlık analizleri tarihsel çerçevede ele alınmaktadır. Ardından literatürde yer alan farklı sağlamlık analizi sınıflandırmaları ve sağlamlık analizlerinin (...) işlevleri tartışılıp, modeller sağlamlık analizleri ve model temelli açıklamalar arasındaki ilişki ile ilgili bir ayrım yapılmaktadır. Bu ayrım modeller hakkında akıl yürütme ile modeller ile akıl yürütme arasındaki farklılıklar ile ilgilidir. Bu ayrıma göre bilimsel açıklamalarda kullanılan modellerin doğruluğunun koşullarının belirlenmesi sağlamlık analizleri olarak değerlendirilirken, modellerin uygulanabilirliği modeller ile akıl yürütme ile ilgilidir. (shrink)